شکست یعنی توقف

شکست واقعی ینی چی؟!

وقتی که فکوس کردی روی یک هدف خرد یا ریزی که تو رو توی رسیدنت به اهدافت یاری میکنه،وقتی که با همه ی احساسات بد و افکار زشتِ منفی کنار میای و میگذری ازشون،وقتی که با جدیت انجامش میدی،وقتی که نتیجه رو میبینی،....

کِی ممکنه شکست رو تجربه کنی؟!

وقتی که با همه ی این وجود نتیجه ای رو که دیدی اونی نبود که میخواستی؟!

وقتی که خیلی با انتظاراتت فرق داشت؟!

وقتی که بقیه رو جلوتر از خودت دیدی؟!

یا نه،،،وقتی که نتیجه خیلی نزدیک به هدفت بود.؟!

هر کسی ممکنه در هر مرحله ای از تلاشش شکست رو تجربه کنه ولی شکننده ترین شکست مال وقتیه که مرحله ی اول خوب و درست پیش میره...

مرحله ی کوچیکی رو که من پشت سر گذاشتم نه خیلی با هدفم فاصله داشت و نه خیلی بهش نزدیک بود.

احساسم؟!عاااالی.درواقع برام مثل موفقیت بود چون جای امید داشت که بشه جبرانش کرد.اما الان چیزی که بخوام ازش بترسم،تاثیریه که یه موفقیت کوچیک میتونه روی شخص بزاره است.اینکه بخوام به خودم مغرور بشم یا فراموش کنم که چقدر باید تلاش کنم یا اینکه...یه جایی توی ناخودآگاهم توهم توانایی و استعداد و... من رو دربر بگیره.

با اینکه از اون مرحله گذشتم اما... احساس میکنم بیشتر از قبل به شکست نزدیکم.احساس میکنم بیشتر شکننده شدم.

خیلی ها ممکنه این احساسات بهشون دست نده و درست مثل فیلم ها قدرت بگیرن و پییییش برن به سمت جلو.اما از اونجایی که من فقط موفق شدم کمی از انتظاراتم رو برآورده کنم،فکر میکنم چیزی که حس میکنم غرور و تنبلیه به همراه جمله ی "بابا بازم میتونم".

بعلاوه ی همه ی اینها... توقعاتم هم پایین اومده.به جای اینکه از خودم توقع ۱۰۰ داشته باشم،چون نتیجه ی قبل مثلا ۵۰ بود،الان ناخودآگاه اینطور فکر میکنم که خب حالا که اینبار ۵۰ شدم،دفعه ی بعد اگه ۶۰ هم بشم موفقیت محسوب میشه.در نتیجه از احساس خوبی که به خاطر اون ۵۰ بهم دست داده متنفرم.

لحظه ای که مرحله ای رو چه آسون و چه سخت میگذرونید،چه موفق بشید و چه نشید،چه احساس خوبی بهتون دست بده یا نه،نمیتونید به صراحت بگید من شکست نخوردم.شما وقتی میتونید این حرف رو بزنید که بتونید نایستید.بتونید ادامه بدید ،بتونید به سرعت صعود کنید... .

حالا میفهمم که هرچقدر که پیش بریم به شکست نزدیک تریم چون هرچقدر که جلو تر بریم هم سختی ها بیشتره و هم هر لحظه که بایستیم ،به تلاش های بیشتری پشت کردیم و شکست بزرگتری رو باید بپذیریم...یک شکست شکننده.

مراقب باشید نایستید.نتیجه هرچی که باشه،ربطی به اینکه شما شکست خوردید یا نه نداره تا زمانی که ادامه بدید یا دوباه شروع کنید آیا کسی میتونه بهتون بگه شما شکست خوردید؟!

شکست دقیقا برابره با توقف.شکست یعنی توقف.حتی تغییر مسیر درصورت ضرورت شکست محسوب نمیشه اما اگه در تمام مسیر ها توقف داشته باشید ،میتونم بگم شما مهارت خوبی در شکست دارید.

پس نایستید ،یعنی شکست نخورید.

سرعتتون رو کاهش ندید چرا که اگه شکست متضاد موفقیت باشه پس موفقیت ینی پیش رفتن.اگه سرعتتون رو کاهش بدید،به این معنینیست که شکست خوردید اما احتمال موفقیت بقیه بیشتر میشه و البته ممکنه مسیر شما رو خسته کنه و در نهایت بیاستید و شکست خورده محسوب بشید.

مهم نیست که چند سالتونه،کجای زندگیتون هستید،کجای این دنیایید،رویای مثبتتون چه شکلیه.....موفق میشید اگه متوقف نشید.

اینکه چطور میشه متوقف نشد رو اگه عمری باشه در ادامه به دنبال راه حل هایی میگردم تا پست بزارم.اگه راهی برای متوقف نشدن بلدید،به ما در بخش نظرات همین قسمت یاد بدید.ممنون از همتون.

زندگی یعنی دوییدن روی یک تردمیل

زندگی مثل دویدن روی تردمیل میمونه...

حتی اگه پاهای قوی ای داشته باشی،اگه لحظه ای دست از تلاش برداری می افتی.

بعد اونوقت کسی که حتی پاهای قوی ای نداشته،روز به روز پاهاش قوی تر میشن‌.

شاید ندونیم چطور میشه برنده شد و به موفقیت رسید اما میدونیم که چه طور میشه سقوط نکرد و نیوفتاد.با اینحال چرا اینقدر آروم و سست میدوییم.چرا دویدن اینقدر سخته اصلا.

 بعضیا کم میارن و تردمیل رو خاموش میکنن و اینطوری زندگیشون رو متوقف میکنن...

هیچ کدوممون نمیدونیم چقدر دووم میاریم و نهایتا می افتیم،برق ها قطع میشه و یا هر اتفاق دیگه... ما فقط خودمون رو با احساسات مثبت یا منفی در حین دوییدن پر میکنیم و اگه طبق یکی از پست هام ،اطمینان به خود را یاد بگیریم،راحت تر میتونیم از پسش بربیایم و در زمان پیری روی پای خودمون بیایستیم.و هیچوقت از دویدن و تردمیل خسته نشیم و حتی از دویدن هم لذت ببریم.

اما واقعا آسون نیست...

کاشکی کمی زودتر شکست میخوردم

اخیرا وقتی که به آخرین شکستم که چند روز پیش کامل شد نگاه میکنم،با خودم فکر میکنم چی میشد اگه این شکست رو چند سال پیش خورده بودم؟!

شکستی که در پس چند سال تلاش سختم اتفاق افتاد.چی میشد اگه چند سال زودتر این تلاش هارو میکردم؟!

گاهی فکر میکنم شاید به اندازه ی کافی شکست نخوردم که بتونم به موفقیت برسم.شاید هنوز زوده و باید بیشتر هم شکست بخورم اما شکست همیشه هست و هیچوقت تمومی نداره.من تجربه اش نکردم اما به طور حتم همه میدونیم که حتی در اوج موفقیت هم شکست ممکنه.شکست همیشه و همه جا هست ولی باز هم کاشکی این شکست رو که جزو شکست های بزرگم هست و هنوز هم علتی براش پیدا نکردم که چرا واقعا نتیجه ی مثبتی نگرفتم،رو چند سال پیش تجربه میکردم.

کاشکی زودتر امتحان میکردم.

به هر حال چیزی که الان برام مهمه اینه که امتحان کنم.به شما هم پیشنهاد میکنم امتحان کنید.بد ترین حالت اینه که زودتر شکست میخورید.

نیازی نیست موقع شکست خوردن به دنبال باور هایی مثل اینکه در پی هر شکست هزاران تجربه است و.... باشیم .این جمله ها رو فهمیدن خیلی زوده من میفهمم اما هنوز هم درکشون نمیکنم.

فقط کافیه امتحان کنید و تلاش کنید حتی اگه ممکنه شکست بخورید و این رو یاد بگیرید که به شکست هاتون فکر کنید روز ها و ساعت ها و نه فکری که شما رو به ضعف هاتون سوق بده و ضعف هاتون رو لیست کنه و یاد آور اونها باشه بلکه اونقدر فکر کنید تا اشکالات را بیابید و  راه حل ها و روش های جدیدی را خلق کنید حتی اگر دوباره شکست بخورید.

فرق است بین ۱۶ ساله ای که ۲۰ بار شکست خورده و ۱۶ ساله ای که یک بار شکست خورده.شکست های زیادی رو تجربه کنید که تلاش های زیادی رو تجربه کرده باشید.اینطوری نباید از شکست ترسید.در طول تلاش هاتون یاد بگیرید مثبت نگر باشید.

با این نگرش کار هایی رو که دوست دارید انجامش بدید رو شروع کنید که حتی اگه موفق نشید،یک شکست رو تجربه خواهید کرد.شکستی رو که اگه چند سال بعد تجربه کنید افسوس نخواهید خورد که کاشکی این شکست رو در بیست سالگی(یا...) تجربش میکردم.

شکستی که شاید در آینده جلوی یک شکست از روی بیچارگی رو بگیره.

از نظر من این نوع شکست ها عاقلانست.

خیلی وقت ها علت شکست رو نمیدونیم اما چیزی که مهم تره علت تلاشه.

حتی اگه احتمال موفقیت یک به هزارم باشه من میخوام امتحانش کنم.چون شکست واقعی کوتاه اومدنه و بیخیال شدن. نهایتا کسی شکست میخوره که شکست های کمتری رو تجربه کرده باشه

مقدمه ی شکست

منتظرم نتایج انتخاب رشته بشه تا ببینم کدوم رشتست که باید بهش عشق بورزم.

باید عاشق اون رشته باشم.شاید اینطوری راحت تر موفق بشم.

بعلاوه شاید اینطوری خانواده ام هم احساس بهتری داشته باشن وقتی که حس کنن من راضی ام شاید اونها هم راضی تر باشن درواقع نمیتونم کاملا احساساتشون رو درک کنم.معمولا اینطوریه که پدر مادر ها هیچ وقت راضی نیستن.

نمیدونم اونها تا چه حد به دنبال رضایت بچه هاشونن ولی اینو خوب میدونم که همه ی بچه ها خواه ناخواه به دنبال جلب رضایت والدینشونن و تنها وقتی میتونن به خودشون افتخار کنن که والدینشون بهشون افتخار کنه.شما اینطور فکر نمیکنین؟!

من هیچوقت نتونستم والدینم رو سربلند کنم.حتی بعد از ۲سال تلاشِ سخت،باز هم نتونستم موفق بشم.

بار اولم نیست که کنکور میدم.فقط تعداد دفعاتش رو نمیگم چون نمیخوام خیلی از مشخصاتم بگم.ولی هیچ سالی بعد از کنکور انتخاب رشته نکردم.

شاید فقط به این خاطر که کاملا موفق نبودم.

من به اندازه کافی درحق خانوادم لطف نکردم که ازشون بخوام پول شهریه ی دانشگاهم رو بدن.درواقع فکر میکنم همچین توقعی زیاده رویه.درواقع هیچوقت به خودم اجازه ندادم که همچین توقعی رو ازشون داشته باشم.

که البته امسال هم با اینکه رتبه ی خوبی نیاوردم ولی انتخاب رشته کردم و امیدوارم قبول بشم چون اگه اا الان تلاش کردم که آبرو داری کنم،از این به بعدش همون تلاش میتونه آبروی خانوادم رو ببره.نمیخوام کسی خانوادم رو مقصر بدونه.

به هرحال دوسال تلاشی که کردم،نتیجه اش شکست بزرگ و بزرگتر بود.

سعی میکمم خیلی زود،قبل از مهر شروع کنم به نوشتن داستانِ هدف.

شاید جالب باشه و شاید هم مفید.خیلی خوب میشه اگه بتونین از داستان شکست های من برای خودتون موفقیت بسازید.

به امید روزی که از موفقیتم بنویسم.از هدف.